het doorbreken van de Zwijgbarrière
belangrijke macht staat achter stilte, en het staat nooit met de onderdrukten.
in een wereld vol gebabbel, chaos, ongefilterd commentaar en alleen maar lawaai, zoek ik gretig mijn toevlucht in stilte. Wanneer mijn hoofd ruimte wordt overvol van lange dagen van vergaderingen, conference calls, en willekeurige “water koeler” gesprekken over zijn weekend, haar weekend, dit weekend, Ik verlang naar een ruimte van rust en stilte, waar zelfs de stemmen van mijn eigen gedachten durven spreken. Zoals het gezegde luidt: “stilte is goud.”Maar omgekeerd, tussen al dat gebabbel, chaos en lawaai dat dagelijks onze trommelvliezen vult, kan stilte soms het meest oorverdovende geluid van allemaal zijn. In moeilijke tijden zijn het de woorden die niet worden gezegd die de meeste volumes spreken.
de dagen na de dood van Alton Sterling en Philando Castile lieten me in een mentale en emotionele funk achter. Voorafgaande vragen over hoe en waarom deze tragedies blijven gebeuren opnieuw en opnieuw gerammeld door mijn geest, het voeden van mijn angst en ongeloof meer en meer. Op weg naar mijn werk de volgende ochtend, begon ik angstig te voelen. Ik vroeg me af wat mijn collega ‘ s zouden zeggen, scripting van de mogelijke gesprekken die ik zou horen over de huidige gebeurtenissen. Die angst werd echter snel van de hand gewezen. Er was een lucht van stilte die door de gangen zwierf. De dagelijkse gesprekken werden nog steeds als normaal gevoerd. Noch een woord noch commentaar werd binnen gehoorafstand gemaakt over het ontmoedigende nieuws van die week. Het was alsof het gewoon een andere dag bij de CDC was, maar dat was het niet. in minder dan 24 uur, werden de levens van twee meer zwarte mannen verloren als gevolg van het buitensporige gebruik van geweld geïnstitutionaliseerd door het rechtssysteem. Nogmaals, ik draag de last van dezelfde zinloze tragedie die de zwarte gemeenschap blijft teisteren, mijn gemeenschap. Maar voor iedereen leek het gewoon een andere dag.
typisch zou ik zo ‘ n stilte bevredigend vinden, maar die dag was het bijna ondraaglijk. Waarom praten mensen hier niet over? Heeft niemand die ochtend naar het nieuws gekeken? Hebben ze geen nieuwsberichten ontvangen op hun mobiele telefoons? Niet zien de onophoudelijke status updates en video berichten circuleren over sociale media? Ik wist dat ik niet de enige was die op de hoogte was van de situatie, maar het voelde alsof ik de enige drager was van dit geheim dat niemand kende, en de druk om het te houden, woog zwaar op mijn gedachten. Onnodig te zeggen, mijn niveau van productiviteit die week werd uitgedaagd. De enige gedachten die ik kon verwerken waren van de Facebook-berichten, nieuwsupdates, en videobeelden van wat er gebeurde met Sterling en Castilië. Het werd zo mentaal vermoeiend, ik wilde niets liever dan dat iemand mijn innerlijke leed zou zien en mij ervan zou verlossen; dat iemand zou vragen “hoe gaat het met je”, uit oprechte bezorgdheid voor mij. Voor iemand om me ruimte te geven om alles te verwerken wat er is gebeurd, maar ook ruimte te bieden om me mijn gedachten en gevoelens te laten delen. Voor iemand om te erkennen dat er een probleem aanwezig is, en bieden ondersteuning en comfort aan degenen beïnvloed door het. Ik was niet op zoek naar antwoorden op mijn eindeloze vraag waarom. Ik wilde dat iemand iets zei zodat ik wist dat ik niet alleen was.
ik deel deze ervaring om mijn perspectief te bieden – om te laten zien hoe het eruit ziet en hoe het voelt als je het doelwit bent van onrecht en onmenselijkheid, of het nu in Baton Rouge, Dallas, Orlando of elders is. Ik begrijp het gewicht van gevoeligheid deze onderwerpen dragen, en andere onderwerpen met betrekking tot diversiteit, gelijkheid, en inclusie. Misschien aarzelt u om uw mening te uiten uit angst om u te beledigen of omdat u denkt dat uw perspectief anders is. U wilt steun en comfort te tonen aan die getroffen, maar zijn niet zeker van de” juiste ” woorden te zeggen. Of misschien omdat de omstandigheden niet direct betrekking hebben op U, je voelt dat het niet aan jou om te spreken, zodat u afstand van het gesprek als een poging om te verschijnen “neutraal.”Ik snap het. Het is moeilijk. Deze discussies zijn voor niemand makkelijk. Maar zwijgen helpt ons ook niet vooruit. Zoals het briljante meesterbrein Albert Einstein ooit zei: “Als ik zou zwijgen, zou ik schuldig zijn aan medeplichtigheid.”Ik vraag je niet om alle antwoorden te weten, maar om ondersteuning te bieden wanneer dat nodig is. Als er iets is, zeg dan iets.
het gesprek beginnen
- hoe zou het eruit zien als we de vaak om dergelijke zaken heen liggende stiltebarrières zouden wegnemen en een open dialoog zouden aangaan?
- hoe zal onze organisatie profiteren van deze discussies?